Caza romantik kapanış

Adile Naşit’in hayatını anlatan ‘Adile’ filminin çekimleri devam ediyor. BKM yapımı projede yönetmen Çağan Irmak ve sanatçıya hayat veren Meltem Kaptan, açıklamalarda bulundu. Irmak, “Bu, masalcı tonton bir teyzenin filmi değil. Hiçbir zaman böyle bir niyetimiz olmadı. Adile Naşit’in hayatının bütün keskin virajlarını, tiyatro ve sinema yolculuğunu, iniş çıkışlarını ve özel hayatını etik sınırlar içinde anlattığımız bir film olacak. Bu, onun bizi var eden çocukluğumuza dair hatırasına bir saygı niteliğinde. Seyirciyi üzmek, ağlatmak gibi bir niyetimiz yok” dedi.

Rolüne hazırlanırken yaşadığı süreci duygusal bir dille anlatan Kaptan, “Ben, ‘Bu kadın neler yaşamış ama yine de ne kadar güçlü ve umut veren biri’ dedim. Bizim şu anda kaybettiğimiz birçok şeyi temsil ediyor. Anne sıcaklığı, hoşgörü, karşısındakini gerçekten görmek ve sevmek. Adile Naşit de hiç kin yok. Ne yaşarsa yaşasın, herkese hoşgörüyle yaklaşan biri. Adile, o dönemin yıldız kalıplarına uymuyordu ama yine de pes etmeden bu yolda yürüdü. Belki bugün bile pek çok kadın onun hikâyesinde kendini görecek” diye konuştu. / MESUT YILMAZ

PINAR AKTAŞ- 32 yıl önce lisede gelecek hayalleri olan genç bir kız olarak okulu kırıp izlemeye gittiğim grubu önceki akşam bu kez iş güç sahibi, hayatın bin türlü halini görmüş biri olarak izledim.

O ruh halini aslında konser öncesi oturduğum restoranda yan masaya gelen ailedeki anne babanın yüzünde de gördüm. Çocuklarını da yanlarına almış, maaile Guns N’ Roses tişörtlerini giymiş gelmişlerdi. Masada derin bir sessizlik, anne babanın yüzünde büyük bir belirsizlik vardı. Muhtemelen benim de giderken içimden geçen, “Artık o kadar da genç değilim, kesin bir, iki şarkı dinler kaçarım. Yarın iş var o var, bu var” diye sesler vardı kafalarında. Konser alanında çokça çocuğunu alıp gelmiş, 40’larının sonunda, 50’lerinde insan vardı. Tek başına gelen gençler de vardı tabii. Ama inanın Guns N’ Roses tişörtleri eğreti duruyordu üstlerinde. Çünkü o tişört ancak bizim kuşağa yakışır.

Tam zamanında sahneye çıktılar. Ses, müzik olarak yanlarından geçemeyecek ne sanatçılar gördü bu gözler, sahneye çıkmak için sekiz kere alkışlanıp, hatta ıslıklanmayı bekleyen. 32 yıl önce taytı, beline bağladığı gömleği, uzun saçları ve bandanasıyla hepimize çekici gelen Axl gitmiş, yolda görsek hafif kilolu bir aile babası diyeceğimiz biri gelmişti. Slash ise yıllar önce de kıvırcık saçlarından sadece burnunu gördüğümüz aynı Slash’ti. Müzik uzmanı değilim, kimisine göre “Axl’da ses bitmiş”ti. Ama benim kulağımı bozan hiçbir şey duymadım ben.

Arka arkaya, her satırını ezbere bildiğimiz şarkıları söylediler, tek tek yazmıyorum. Fakat o şarkılara benim, bizim kuşağın nasıl delice bağırarak eşlik ettiğini yazmak isterim ve hiç kimse izlemiyormuşcasına dans ettiğimizi. Kendimi uzun zamandır bu kadar eğlenirken yakalamamıştım. Evet; Slash geri döndü, Guns N’ Roses 32 yıl sonra İstanbul’da şarkılarıyla bize döndü ama bütün hayat gailesinden içi ağırlaşmış ruhlarımızı iyileştirdiği için asıl biz geri döndük. İyi ki geldin Guns N’ Roses, yine gel!